- WrĂłciÂłam... - powiedziaÂła cicho dziewczyna, wchodzÂąc do mieszkania. ZamknĂŞÂła drzwi i zdjĂŞÂła buty. PodeszÂła do matki, ktĂłra jÂą przytuliÂła.
- ChodÂź, chodÂź, obiad stygnie... - powiedziaÂła kobieta, pchajÂąc jÂą w stronĂŞ kuchni. ChwilĂŞ potem podaÂła dwa talerze z zupÂą i sama usiadÂła do stoÂłu, na przeciwko cĂłrki.
- G³owa mnie boli... I tam gdzie koœÌ krzy¿owa to te¿... - oznajmi³a, jedz¹c zupê. No tak... Dziecko uczy siê biologii, to teraz jej zosta³o we ³bie, bo zdaÌ trzeba... Kobieta przesta³a jeœÌ i spojrza³a na ni¹ zdziwiona.
- Coœ siê sta³o? - spyta³a córka, nieco zaniepokojona reakcj¹ matki. Jednak ta wróci³a do jedzenia i pokrêci³a przecz¹co g³ow¹. Kiedy skoùczy³y posi³ek, bia³ow³osa pozmywa³a naczynia. Potem obie uda³y siê na krótk¹ drzemkê, by nieco odpocz¹Ì...
   Dziewczyna obudziÂła siĂŞ. PoczuÂła, iÂż coÂś gilgocze jÂą po plecach oraz w okolicach uszu. DotknĂŞÂła rĂŞkÂą gÂłowy w miejscu, gdzie powinna mieĂŚ owy narzÂąd sÂłuchowy, po czym krzyknĂŞÂła. Jednak nie na tyle gÂłoÂśno, by sÂąsiedzi usÂłyszeli. NastĂŞpnie dotknĂŞÂła tego, co gilgotaÂło jÂą po plecach, tym razem, aby nie krzykn¹Ì zasÂłoniÂła usta rĂŞkÂą. PowĂłd byÂł naprawdĂŞ powaÂżny... Bowiem zamiast swoich zwykÂłych uszu wyczuÂła uszy kocie, a z jej [bardzo~] dolnej czĂŞÂści plecĂłw wyrastaÂł koci ogon. Nie mogÂła tego poj¹Ì. W chwilĂŞ jej matka pojawiÂła siĂŞ w drzwiach pokoju i takÂże zauwaÂżyÂła powĂłd paniki cĂłrki.
- Sakebi - powiedziaÂła, przytulajÂąc jÂą.
- Mamo... Co to jest...? - spytaÂła biaÂłowÂłosa, ledwie powstrzymujÂąc siĂŞ od pÂłaczu.
- Przepraszam... Przepraszam, ¿e nic z tym nie zrobi³am... Przepraszam... - powtarza³a w kó³ko kobieta.
- Mamo... W porzÂądku... Powiedz mi tylko, co to jest i dlaczego... - oznajmiÂła cĂłrka, odsuwajÂąc siĂŞ od matki i patrzÂąc jej w oczy.
    Kobieta wytÂłumaczyÂła jej, Âże gdy byÂła maÂła wstrzykiwano jej jak¹œ emulsjĂŞ, a ona nie mogÂła nic na to poradziĂŚ. najwyraÂźniej taki jest efekt dziaÂłania zastrzykĂłw. Potem ponownie zaczĂŞÂła jÂą przepraszaĂŚ, a cĂłrka jej przerwaÂła i powiedziaÂła, iÂż chce pobyĂŚ sama.
    Jakby tak na tym pomyÂśleĂŚ... To nawet przydatne. matka mĂłwiÂła, Âże Sakebi powinna takÂże posiadaĂŚ umiejĂŞtnoÂści kota, wiĂŞc... Czemu miaÂłaby na to narzekaĂŚ?
WyszÂła z pokoju dopiero po kilku godzinach... ZaczĂŞÂły zastanawiaĂŚ siĂŞ z matkÂą, jak to ukryÂś, aby biaÂłowlosa mogÂła normalnie chodziĂŚ do szkoÂły...

- WrĂłciÂłam! - krzyknĂŞÂła, ÂściÂągajÂąc buty i wieszajÂąc torbĂŞ na wieszak.
- Nareszcie, juÂż siĂŞ o ciebie martwiÂłam - oznajmiÂła matka, przytulajÂąc jÂą.
- mamo... ZrobiÂłam coÂś strasznego... - powiedziaÂła, byÂła bliska pÂłaczu. Matka spojrzaÂła na niÂą zdziwiona, po czym zaproponowaÂła, aby usiadÂły. Tak teÂż zrobiÂły. Kobieta przyniosÂła ciepÂłej herbaty, a nastĂŞpnie wysÂłuchaÂła co cĂłrka ma do powiedzenia. Sakebi wszystko jej opowiedziaÂła.
- Dobrze zrobiÂłaÂś... Nie mogÂłaÂś siĂŞ zdradziĂŚ... ZabierajÂąc jÂą, naraziÂłabyÂś wiele innych zwierzÂąt - pocieszyÂła jÂą matka.
- Ale czy to znaczy, Âże juÂż zawsze bĂŞdĂŞ patrzeĂŚ na bĂłl zwierzÂąt - spytaÂła z wyrzutem, przytulajÂąc siĂŞ do niej.
- AleÂż nie! Tylko akurat tego wymagaÂła sytuacja... - PorozmawiaÂły tak jeszcze przez chwilĂŞ. ZjadÂły kolacjĂŞ. KaÂżda z nich wziĂŞÂła prysznic... ObejrzaÂły coÂś ciekawego w telewizji. Potem poszÂły spaĂŚ...

- Jestem! - krzyknĂŞÂła, wchodzÂąc do domu.
- I jak byÂło na w-f'ie? - spytaÂła matka, wyglÂądajÂąc z kuchni. Dziewczyna akurat ÂściÂągnĂŞÂła buty i wÂłaÂśnie wieszaÂła czapkĂŞ oraz worek.
- ÂŚwietnie - oznajmiÂła z uÂśmiechem, czym zdziwiÂła matkĂŞ. - Wiesz... MuszĂŞ z tobÂą o czymÂś pogadaĂŚ...
- ChodÂź, chodÂź... MoÂżemy porozmawiaĂŚ przy obiedzie. TeÂż dopiero wrĂłciÂłam - powiedziaÂła matka z uÂśmiechem, rozdajÂąc posiÂłek, nastĂŞpnie wytarÂła dÂłonie w ÂścierkĂŞ. Dziewczyna posÂłusznie usiadÂła na krzeÂśle naprzeciw matki.
- Wiêc? - zaczê³a kobieta, widz¹c, i¿ córka nie umie siê zebraÌ, by rozpocz¹Ì rozmowê.
- JakoÂś dziwnie zaczĂŞÂłam siĂŞ przyjaÂźniĂŚ z Emily... Ale nie chcĂŞ byĂŚ zbyt blisko niej... To niebezpieczne... - stwierdziÂła, leniwie jedzÂąc zupĂŞ.
- UwaÂżaj... MoÂżesz siĂŞ wiele dowiedzieĂŚ, ale rĂłwnie wiele ryzykujesz... I proszĂŞ... Nie zrĂłb czegoÂś gÂłupiego - poprosiÂła matka, koĂączÂąc swĂłj posiÂłek.
- Wiem, wiem... BojĂŞ siĂŞ... - powiedziaÂła biaÂłowÂłosa, odkÂładajÂąc talerz. NastĂŞpnie jak zwykle poszÂły z matkÂą na kanapĂŞ i porozmawiaÂły o stu innych sprawach. Potem dziewczyna zrobiÂła zadanie domowe, matka przygotowaÂła siĂŞ do pracy. Potem znĂłw usiadÂły razem.

Zadzwoni³ telefon. Z³otooka odebra³a, a kiedy us³ysza³a imiê rozmówcy by³a zaskoczona. Ba³a siê, i¿ w czasie rozmowy g³os jej zadr¿y, ale na szczêœcie tak siê nie sta³o. Zaczê³a rozmawiaÌ z dziewczyn¹. Odnios³a wra¿enie, i¿ przyjació³ka Sakebi jest bardzo mi³a, teraz nie dziwi³a siê, ¿e jej córka nie potrafi³a jej odmawiaÌ.
- Jestem! - oznajmiÂła biaÂłowÂłosa, wchodzÂąc do domu. ÂŚciÂągnĂŞÂła buty, a czapkĂŞ oraz wieszak powiesiÂła na wieszak.
- O, juÂż wrĂłciÂła... To ja ci jÂą dajĂŞ - powiedziaÂła matka, podajÂąc sÂłuchawkĂŞ cĂłrce. WidzÂąc jej pytajÂący wzrok dodaÂła: - Emily.
BiaÂłowÂłosa wziĂŞÂła telefon i ostroÂżnie przyÂłoÂżyÂła do ucha.
- Halo? No czeœÌ.

- Jasne, Âże idĂŞ - powiedziaÂła z uÂśmiechem, spoglÂądajÂąc na matkĂŞ. - Ta... SÂłyszaÂłam coÂś o tym... Musimy tam zajrzeĂŚ - poinformowaÂła radosnym tonem. - Bierzesz AkumĂŞ, no nie? - spytaÂła rĂłwnie szczĂŞÂśliwa.

- Okej - powiedzia³a. - To siê widzimy za moment - doda³a, roz³¹czaj¹c siê. W jednym momencie od³o¿y³a telefon na pó³kê i pobieg³a do pokoju. Chwyci³a portfel, w którym mia³a 'trochê' oszczêdnoœci. Nastêpnie chwyci³a czarn¹ torbê z têcz¹ i chmurkami. Przebra³a siê [zwyk³e jeansy, ciemna bluzka z napisami "Love" "Hate" "Sorry" "Thank you" "Panda", które przecina³y siê wzajemnie]. Nastêpnie podesz³a do pó³ki z butami i zaczê³a siê dok³adnie przygl¹daÌ swojej kolekcji trampek. Nie mog¹c siê zdecydowaÌ wróci³a do pokoju i przejrza³a zawartoœÌ torby. Wywali³a wszystko i zaczê³a j¹ pakowaÌ odpowiednio. Schowa³a portfel, telefon, o³ówki i odpowiedni szkicownik - mia³a bowiem dwa. W jednym rysowa³a mangê, a w drugim wszystko co zwi¹zane z ZGG [budynki, odznaki, zwierzêta]. Nie potrzebowa³a nic wiêcej... Ponownie wróci³a do pó³ki z butami.
- Zjedz coÂś na mieÂście, dobrze? - poprosiÂła matka, na co cĂłrka siĂŞ zgodziÂła, nadal przyglÂądajÂąc siĂŞ butom.
- Mam was! - krzyknĂŞÂła, siĂŞgajÂąc po czarne tenisĂłwki w pomaraĂączowe paski i sznurĂłwkami tego samego koloru.

- DzieĂą dobry - przywitaÂła siĂŞ kobieta.
- Ju¿ idê! - powiedzia³a bia³ow³osa, wi¹¿¹c drugiego buta. - Okej... - powiedzia³a do siebie, wstaj¹c. Poprawi³a czapkê, upewni³a siê, i¿ ogon nie wystaje, chwyci³a bluzê oraz torbê. - Pa - powiedzia³a, ca³uj¹c matkê i wysz³a, zamykaj¹c za sob¹ drzwi.

- Tak, tak... Ca³kowicie - oznajmi³a, ubieraj¹c bluzê i przek³adaj¹c torbê przez ramiê. - O, czeœÌ Akuma - powiedzia³a, widz¹c ³asz¹c¹ siê lwicê. By³a nieco zaskoczona jej zachowaniem, ale có¿...
- ObojĂŞtnie - odpowiedziaÂła. Z resztÂą... Nigdy nie byÂła dobra w wybieraniu rozrywek...